In de Waalse Kerk in Den Haag wordt iedere derde dinsdag van de maand een residentiepauzedienst gehouden. Een Haagse predikant spreekt een meditatie uit, waarna een politicus een toespraak houdt. Deze toespraak is van Pieter Grinwis (ChristenUnie/SGP).
De zee, die steeds weer nam Zal eenmaal wedergeven Allen die zijn gebleven Aan Hem die eerst ontkwam De Heer van wind en water Aan Christus Triomfator
Dit gedicht van Inge Lievaart staat op het vissersmonument op de boulevard van Scheveningen. Het wordt elk jaar gedeclameerd tijdens de herdenking van op zee omgekomen Scheveningse zeelieden. Als raadslid heb ik die herdenking nu een paar keer mogen meemaken.
Den Haag is een stad aan zee. Een stad ook die internationale stad van vrede en recht wil zijn. Natuurlijk ziet die marketingleus op alle internationale instellingen op het gebied van vrede en recht in onze stad. Maar wat merken we in de praktijk van alledag van vrede en recht? Ik was nog maar net raadslid of pro-ISIS-betogers gingen in de Schilderswijk de straat op met hun antidemocratische en antisemitische leuzen. Tot en met de gemeenteraad aan toe was er sympathie voor ISIS/IS.
Een paar maanden geleden sloeg, nadat Mitch Henriquez tijdens een arrestatie was overleden, op dezelfde plek de vlam opnieuw in de pan. Rellen braken uit. Het recht struikelde op de straten. Vrede en recht zijn op zo’n moment ver te zoeken.
Maar juist op dit soort kritieke momenten staan er ook mensen op die heel concreet de vrede voor onze stad zoeken. Ik was bijzonder getroffen hoe de Marthakerk aan de Hoefkade (hartje Schilderswijk) de dagen na de dood van Mitch haar deuren opende voor wijkbewoners en belangstellenden. Mensen konden hun gevoelens uiten, een gebed opzenden, een kaars ontsteken of gewoon de stilte zoeken te midden van het woelen van deze wijk, van deze stad. Deze kerk hoopte met haar openstelling een bijdrage te leveren aan de rust in die wijk en onze stad.
Een mooi voorbeeld van hoe we als christenen, als kerk, in deze tijd naaste kunnen zijn, hoe we er kunnen zijn voor onze stad. Want dat is natuurlijk best wel een vraag: Hoe hebben we als christen, als christenpoliticus, te staan in deze seculiere tijd? Ik vind de bekende slotsom van Bonhoeffers doopbrief wat dat betreft inspirerend: Bidden, het goede doen onder de mensen en wachten op God.
Het goede doen, de vrede voor de stad zoeken. Niet alleen met christenen, maar met iedereen van goede wil. Heel praktisch. Werk oppakken dat anderen laten liggen. Je huis openstellen, bijvoorbeeld voor vluchtelingen – prachtig, dat initiatief van christenen in Apeldoorn! Verbindingen leggen tussen mensen in plaats van hen in de hoek te zetten.
En in de politiek? Eigenlijk niet veel anders, natuurlijk met inachtneming van de grenzen van de politiek, van waar de overheid over gaat. Zonder pretenties, zonder maakbaarheidsidealen en belangeloos het goede doen. Met God midden in de wereld, midden in de politieke arena staan.
Dat is natuurlijk makkelijk gezegd, maar lang niet eenvoudig. Onze fractie, maar vele collega’s met mij, proberen dat door goed te luisteren naar de noden van mensen. We strijden tegen onrecht, zoals in de prostitutie. Na die pro-ISIS-demonstraties zijn we de wijk ingetrokken. We bezochten scholen en joodse instellingen, hadden indringende gesprekken met moslims, we schreven een nota met concrete voorstellen, die het college vervolgens voor een groot deel overnam. Maar ja, was dat ”het goede doen”? Of was het vooral politiek handig?
Het zit hem natuurlijk niet alleen in de inhoud, maar ook in de stijl van optreden. Ik noem maar iets kleins. Ons team van de ChristenUnie/SGP benadert alle collega’s open en onbevooroordeeld. Dat klinkt natuurlijk vanzelfsprekend. Maar ik merk dat het dat allerminst is in de zeer gepolariseerde Haagse raad.
Morgen is het Prinsjesdag. Een traditie die inmiddels ruim 200 jaar oud is. Dat is natuurlijk een lange tijd, maar steekt bleekjes af bij het eeuwige koningschap van Jezus Christus, waarover het gaat in het tekstgedeelte van de meditatie vandaag (2 Sam. 7:12-16).
Als ik sta in de wind op de boulevard bij de herdenking van omgekomen zeelieden, turend over het water, zijn het vooral deze woorden die beklijven en kracht en hoop geven: Hij Die eerst ontkwam, de Heer van wind en water, Christus Triomfator.
De auteur is fractievoorzitter van de ChristenUnie/SGP in de gemeenteraad van Den Haag.